Το βιβλίο αυτό ιχνηλατεί τη διαδρομή της μεγαλωνύμου ελληνικής ορθόδοξης κοινότητας Σταυροδρομίου, γνωστής επίσης ως κοινότητας του Πέρα (στα τουρκικά Μπέηογλου), στην καρδιά της Πόλης. Στηρίζεται κυρίως στα ενοριακά αρχεία και καλύπτει την περίοδο από το 1804 μέχρι το 1923. Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, η διοικητική οργάνωση, το προφίλ των ελίτ, τα φιλανθρωπικά δρώμενα (εκπαίδευση, αγαθοεργίες) αποτελούν τους κύριους θεματικούς του άξονες. Μέσα από το παράδειγμα της κοινότητας Σταυροδρομίου, μιας από τις πιο ακμαίες της Ανατολικής Μεσογείου, ο στόχος είναι να κατανοηθούν η λειτουργία και οι προσδοκίες των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή των εθνικισμών. Οι χριστιανοί και οι εβραίοι είχαν άραγε συνειδητοποιήσει ότι ζούσαν το τέλος μιας εποχής; Εμμέσως, η μελέτη γυρεύει να εντοπίσει τα προειδοποιητικά σημάδια της κατάρρευσης του αυτοκρατορικού οικοδομήματος.